.

 اولتیماتوم مرک

بعد ازسرنگونی داکتر نجیب در سال 1371 یعنی از 28 سال بدین سو ، رخنه کشتار یک جانبه هزاره ها در افغانستان باز شده و تا امروز این هیولای تشنه به خون ، مستمرن با خون این مردم نفس تازه میکند.

نحوه نسل کشی هزاره ها روز بروز مدرن تر شده میرود، اگر دیروزها با کشیدن یک ماشه یک هزاره جان میداد؛ امروز با سویچ کردن یک دکمه ده ها انسان هزاره تکه تکه میشود .اما در مقابل ، در اراده این مردم هیچ تغیری رونما نگردیده است.

28 سال قبل وقتی برهان الدین ربانی سناریوی افشار را بنمایش گذاشت، مقاومت های ما مقطعی بود ونتوانستیم در مقابل استبداد استوار بمانیم . امروزهم که سالانه صد ها جنایت شبیه حادثه اخیر مسیر قیاق-غزنی خلق میشوند هنوز بعد از یک سراسیمگی وهیاهوی مختصرفضای مجازی همه چیز بار دیگر عادی میشوند وتا واقعه ی بعدی خشم های مان را غلاف مینماییم.

درد بی ارادگی ، تصمیم مردگی وپراگندگی این مردم بمراتب کشنده تر از کشتارهای جمعی ، مرگ های خانه بست و تباهی های حاضر است.

تصمیم نهایی اما بدست خود این مردم است، هزاره ها تا روزی که به باور های شان تغیر ایجاد نکنند این روند کشتارنه تنها ادامه خواهند یافت که روز بروز جدی ترخواهند شد و این اولتیماتوم تا پاکسازی قومی شان ادامه خواهند یافت .

مردم باید به این باور برسند که راه نجات شان تنها در اراده و بازوان خود خودشان نهفته است وهیچ نیروی غیبی از اسمانها برای نجات شان نازل نخواهند گردید وهیچ پناهی را کسی برای شان مهیا نخواهند کرد . روزی که مردم